|
Een
noodkacheltje werd doorgaans zelf van plaatijzer gemaakt. Op kleine schaal
door handige knutselaars en metaalbewerkers, zoals smeden of loodgieters.
Grotere series werden geleverd door blikfabrieken of kachelfabrikanten. Die
kon je bijvoorbeeld bij de firma Blokker kopen.
Zo'n kacheltje bestond vaak uit niet meer dan een stuk metalen pijp, waarin
je van alles kon stoken: sprokkelhout, oud papier, papierbriketten,
houtkrullen, kolengruis, hout van meubels, brugleuningen of
wandbetimmeringen... wat je maar kon vinden.
Het diende niet zozeer voor verwarming, maar meer om op te koken.
Deze kacheltjes hebben
dikwijls een centrale rol gespeeld in het leven van alledag om de oorlog
door te komen. Zeker in de strenge winter van 1944-1945. In deze
'hongerwinter' was het bijna een dagtaak om de brandstof voor zo'n kacheltje
te vinden en het brandende te houden om wat eten te kunnen klaarmaken.
Een alternatieve methode om aan brandstof te komen was het kneden van
natgemaakte kranten tot een keiharde prop, en deze vervolgens te laten
drogen. |
Regelmatig worden deze
kacheltjes geschonken aan het Nederlands Kachelmuseum. Ze komen te
voorschijn uit kasten, kelders en zolders waar ze jarenlang, verpakt in oude
kranten en dozen, bewaard zijn gebleven. De eigenaars hebben hun kacheltje
nooit weg willen doen vanwege de speciale herinneringen die eraan verbonden
zijn. Ook wordt het museum wel gebeld door mensen die bij het opruimen van
het huis van hun ouders een noodkacheltje tegenkwamen. Zij kunnen het
evenmin over hun hart verkrijgen zo'n kacheltje weg te gooien, en schenken
het dan liever aan het museum.
|
